Tomorrow starts today

• 23 apr 2014
• 0 Comments
• accountant, big four, integrated reporting, sustainability

De financiële sector lijkt in de perceptie van de burger alleen over de bancaire sector te gaan. Maar niets minder is waar. Het laatste jaar merk ik gelukkig steeds meer dat de media zich ook bezighouden met ondernemingen buiten deze sector. Zoals de ‘Big Four’: EY, KPMG, PWC en Deloitte. Firmas die zich hoofdzakelijk bezighouden met het controleren van de jaarrekening van vaak grote multinationals. Firma’s die zich, net zoals de Big Four, primair richten op het verdienen van geld. Vaak ten koste van duurzaamheid en de samenleving.
In mijn beleving staat de Triodos bank op eenzame hoogte als het gaat over de ‘ kleur van geld' . In haar laatste themanummer spreken de feiten voor zichzelf: 78% van de financieringen van de Triodos bank komt ten goede aan duurzame projecten op het gebied van sociale innovatie, natuur en milieu. Voor deze sector is duurzaamheid geen doel op zich maar een middel om aan imagobuilding en aan werkgevers-branding te doen. De ING heeft enkele jaren geleden een hele grote afdeling ingericht om duurzaamheid tussen de oren van de bankiers te krijgen. Maar ondertussen gaan ze volstrekt voorbij aan een van de kerndoelstellingen van duurzaamheid: de dialoog met je stakeholders. Bij een bank zou de klant voorop moeten staan maar de realiteit is anders. Laten we inzoomen op de Big Four en neem bijvoorbeeld EY: zij verkochten het ‘product’ “Integrated Reporting” al volop aan haar clienten zoals DSM. Maar EY’s eigen “ Integrated Report” rolde pas in 2012 van de pers.
Duurzaamheid voor de accountants bestaat bij de gratie van “Integrated Reporting” waarbij financiële en niet-financïele gegevens met elkaar in verband worden gebracht. Het is voor mij zonneklaar dat de accountant van vandaag daar geen kaas van heeft gegeten. Vanuit eigen ervaring heb ik gezien dat de afgelopen jaren stelstelmatig álle leiderschapsprogrammas sneuvelden om kosten te drukken. Dat wil zeggen: de partner-inkomens veilig te stellen. Duurzaamheidsdenken vraagt een visie op de toekomst terwijl de gemiddelde accountant opgeleid is om hoofdzakelijk in zijn achteruit kijk spiegel te kijken; naar het verleden. De opeenstapeling van schandalen zijn hier een trieste illustratie van.

Het is mijn stellige overtuiging dat duurzaamheidsdenken een dienstbare en mensgerichte manier van kijken naar de wereld veronderstelt. Hoe verenig ik dat met het feit dat de gemiddelde accountant zijn/haar client als een spreadsheet beschouwt, waar optellen en aftrekken in balans moet zijn? Ik ga graag in debat om de ogenschijnlijke simpliciteit van deze realiteit te begrijpen.